3 augustus 2012
Blijf op de hoogte en volg Anne
03 Augustus 2012 | Thailand, Bangkok
( een kort berichtje, snel getypt, nu inpakken!!)
Ik ben zo moe. En niet alleen van het weinig slapen, reizen en de drukke dagen. Ik ben moe van wat ik gezien heb. Op een gegeven moment heb je genoeg armoede en ziekte gezien. Op een gegeven moment heb je zoveel mensen gezien die ledematen missen of ziek zijn, die bedelen met een kind in hun armen, die voor het ziekenhuis liggen te wachten, die op straat liggen, die in een hutje wonen, en zoveel kinderen die in kleermakerszit zitten met een bekertje in hun hand en hun hoofd naar beneden, die kaartjes en boekjes verkopen om 10 uur ’s avonds, dat je ziel moe is. Dat je er niet meer tegen kan. Ik heb geprobeerd te relativeren, geprobeerd in te zien dat je levensomstandigheden niet het belangrijkste zijn, maar jezelf en je familie en vrienden. Toch, laten we eerlijk zijn, blijft het gewoon allemaal verschrikkelijk oneerlijk.
Van de week ben ik naar Ankor Watt geweest, één van de wereldwonderen. Mijn gids was ook een wereldwonder. Een jonge, ontieglijk slimme jongen die veel verschillende talen sprak. Hij bleef maar praten, zoveel wist hij over Cambodja, de tempels en de religies. Als je uit zou schrijven wat hij allemaal verteld heeft zou je uitkomen op 300 boeken denk ik. Als hij in Nederland was opgegroeid zou hij waarschijnlijk afgestudeerd zijn aan de universiteit. Nu loopt hij rond met een stom petje, sjaaltje en veel te grote schoenen. Hij vond zijn uniform maar niets zei hij en de schoenen moest hij aan. Toen het twaalf uur was vroeg hij of ik wilde lunchen. De tuk-tuk zette me af bij een restaurantje en ik vroeg aan de gids of hij mee ging. Maar nee, de gids bleef in de tuk-tuk zitten, want zei hij, als andere gidsen mij zien eten in een restaurant zullen ze doorvertellen dat ik een slechte gids ben.
Maar weetje, tegen een gids kijken mensen op in Cambodja. De kinderen op school schreven in hun schriften dat ze een guide wilden worden in future. De gids had constant een lach op zijn gezicht, zoals ook de mensen in het hotel, zoals eigenlijk alle Cambodjanen.
Dus, het is oneerlijk, oneerlijk dat wij veel hebben en hun weinig. GELD
Eigenlijk hebben wij weinig en hun veel. Je leven is toch veel meer waard als je lacht en tevreden bent met wat je hebt. Ik wil het wel wat minder afgezaagd proberen te laten klinken, maar als je hier bent klinkt het niet meer afgezaagd. Dan klinkt het als de waarheid. Het is de waarheid.
Want als ik denk aan wat me echt gelukkig maakt, heeft dat niets met geld of comfort te maken. Wat mij gelukkig maakt:
Zijn de grapjes van papa die vaak nergens op slaan. Zijn mijn ouders ogen als ze me trots aankijken. En hun armen waarmee ik zo lekker kan knuffelen. Is mijn moeder die zonder dat ik het zeg al weet wat ik bedoel. Zijn Peters knuffels en het feit dat we zo onvoorwaardelijk veel van elkaar houden. Zijn de momentjes dat ik uren met Peter aan het kletsen ben en het voelt als tien minuutjes. Als ik Lotte zo lief (en goed!) piano hoor spelen en stopt als er iemand binnenkomt. Als Joost eventjes thuis is om te laten weten dat het goed met hem gaat en zonder woorden te laten weten dat hij ons mist. ( en wij hem ) Familiefeestjes, Spaghetti eten bij opa en oma, bijkletsen met mijn vriendinnen, een lief mailtje of berichtje. En alle andere momentjes met de mensen van wie ik houdt. Maar, wat me nog wel het meest gelukkig gemaakt heeft is Cambodja, want hierdoor ben ik dit allemaal in gaan zien.
Dankjewel Cambodja!!! Dankzij jou heb ik vrede gevonden in mijn leven en waardeer ik alles zoveel meer!
Tot ziens!!
Ik ben zo moe. En niet alleen van het weinig slapen, reizen en de drukke dagen. Ik ben moe van wat ik gezien heb. Op een gegeven moment heb je genoeg armoede en ziekte gezien. Op een gegeven moment heb je zoveel mensen gezien die ledematen missen of ziek zijn, die bedelen met een kind in hun armen, die voor het ziekenhuis liggen te wachten, die op straat liggen, die in een hutje wonen, en zoveel kinderen die in kleermakerszit zitten met een bekertje in hun hand en hun hoofd naar beneden, die kaartjes en boekjes verkopen om 10 uur ’s avonds, dat je ziel moe is. Dat je er niet meer tegen kan. Ik heb geprobeerd te relativeren, geprobeerd in te zien dat je levensomstandigheden niet het belangrijkste zijn, maar jezelf en je familie en vrienden. Toch, laten we eerlijk zijn, blijft het gewoon allemaal verschrikkelijk oneerlijk.
Van de week ben ik naar Ankor Watt geweest, één van de wereldwonderen. Mijn gids was ook een wereldwonder. Een jonge, ontieglijk slimme jongen die veel verschillende talen sprak. Hij bleef maar praten, zoveel wist hij over Cambodja, de tempels en de religies. Als je uit zou schrijven wat hij allemaal verteld heeft zou je uitkomen op 300 boeken denk ik. Als hij in Nederland was opgegroeid zou hij waarschijnlijk afgestudeerd zijn aan de universiteit. Nu loopt hij rond met een stom petje, sjaaltje en veel te grote schoenen. Hij vond zijn uniform maar niets zei hij en de schoenen moest hij aan. Toen het twaalf uur was vroeg hij of ik wilde lunchen. De tuk-tuk zette me af bij een restaurantje en ik vroeg aan de gids of hij mee ging. Maar nee, de gids bleef in de tuk-tuk zitten, want zei hij, als andere gidsen mij zien eten in een restaurant zullen ze doorvertellen dat ik een slechte gids ben.
Maar weetje, tegen een gids kijken mensen op in Cambodja. De kinderen op school schreven in hun schriften dat ze een guide wilden worden in future. De gids had constant een lach op zijn gezicht, zoals ook de mensen in het hotel, zoals eigenlijk alle Cambodjanen.
Dus, het is oneerlijk, oneerlijk dat wij veel hebben en hun weinig. GELD
Eigenlijk hebben wij weinig en hun veel. Je leven is toch veel meer waard als je lacht en tevreden bent met wat je hebt. Ik wil het wel wat minder afgezaagd proberen te laten klinken, maar als je hier bent klinkt het niet meer afgezaagd. Dan klinkt het als de waarheid. Het is de waarheid.
Want als ik denk aan wat me echt gelukkig maakt, heeft dat niets met geld of comfort te maken. Wat mij gelukkig maakt:
Zijn de grapjes van papa die vaak nergens op slaan. Zijn mijn ouders ogen als ze me trots aankijken. En hun armen waarmee ik zo lekker kan knuffelen. Is mijn moeder die zonder dat ik het zeg al weet wat ik bedoel. Zijn Peters knuffels en het feit dat we zo onvoorwaardelijk veel van elkaar houden. Zijn de momentjes dat ik uren met Peter aan het kletsen ben en het voelt als tien minuutjes. Als ik Lotte zo lief (en goed!) piano hoor spelen en stopt als er iemand binnenkomt. Als Joost eventjes thuis is om te laten weten dat het goed met hem gaat en zonder woorden te laten weten dat hij ons mist. ( en wij hem ) Familiefeestjes, Spaghetti eten bij opa en oma, bijkletsen met mijn vriendinnen, een lief mailtje of berichtje. En alle andere momentjes met de mensen van wie ik houdt. Maar, wat me nog wel het meest gelukkig gemaakt heeft is Cambodja, want hierdoor ben ik dit allemaal in gaan zien.
Dankjewel Cambodja!!! Dankzij jou heb ik vrede gevonden in mijn leven en waardeer ik alles zoveel meer!
Tot ziens!!
-
03 Augustus 2012 - 15:19
Joyce:
Dank je wel Anne dat je ons op zo"n bijzondere en ontroerende wijze heb laten kennismaken met Cambodja, maar vooral met jou, dat we een kijkje mochten nemen in het "tuintje" van je ziel!!
Waaruit alle soorten van emotie de revue hebben gepasseerd. Een lach een traan, onmacht, boosheid,liefde, geluk, onbegrip, medelijden, ontroering enz.enz. wat heb je het steeds mooi en pakkend omschreven.
Je bent van huis weggegaan met een heeele grote rugzak, ik vond hem nogal zwaar voor jou, en een lijf vol spanning voor wat er zou gaan komen.....
Nu kom je terug met nog veel meer bagage als die zware rugzak waarmee je vertrok, eenprachtige bagage lees ervaring die niemand je meer afneemt, inzicht en levenswijsheid die je met je mee neemt voor de rest van je leven, heel bijzonder voor een jonge dame van 19!!
Morgen weer thuis: een dagje samen met Peter.... wat zal er geknuffeld worden... geniet daarvan.
Een hele goede terugreis gewenst, opa en oma komen je halen, en wij zien jou zondag,
dag lieverd tot dan, Tante Joycexxxx -
03 Augustus 2012 - 15:41
Arco:
======~IMPRESSIVE~======
++++++++RESPECT+++++++
...................xxx................... -
03 Augustus 2012 - 16:20
Marjet:
je hebt iets verkregen wat met geld niet te koop is
en wij hebben daarvan mee kunnen leren door je verslagen
lieverd tot gauw -
03 Augustus 2012 - 16:20
Marjet:
je hebt iets verkregen wat met geld niet te koop is
en wij hebben daarvan mee kunnen leren door je verslagen
lieverd tot gauw -
03 Augustus 2012 - 16:55
Ricolette:
Lieve Anne,
ik heb je altijd al een bijzonder meisje gevonden en dit verhaal bevestigt dat helemaal.
We zien je vrijdag op de bruiloft van Joost.
Goede reis en een knuffel vanuit een zonnig Cannobio.
XX -
03 Augustus 2012 - 16:55
Ricolette:
Lieve Anne,
ik heb je altijd al een bijzonder meisje gevonden en dit verhaal bevestigt dat helemaal.
We zien je vrijdag op de bruiloft van Joost.
Goede reis en een knuffel vanuit een zonnig Cannobio.
XX -
03 Augustus 2012 - 18:18
Corina:
Lieve Anne,
Wat leuk na onze what's app toch maar in de pne geklommen! Het is goed het van je af te schrijven en super dat je het met ons hebt willen delen. Had je al een groede resi gewenst, maar bij deze nog maar een keertje. Joyce is inmiddels thuis, maar heef theel veel pijn! Dus als je nog kans ziet dit weekend.... liefs Corina xx -
03 Augustus 2012 - 21:06
Anja :
Wauw weer zo"n bijzonder verhaal. Heb het gelezen met vochtige ogen. Dank je wel voor deze woorden en een kijkje in je hart. Hele goeie reis en een fijne thuiskomst!! -
04 Augustus 2012 - 10:19
Marina :
Lieve Anne,
Bedankt voor het delen van je gedachten en al je belevenissen.
Wat zullen papa en mama blij zijn dat je weer thuis bent! (en nog heeeeel veeeeel meer mensen)
Nu kan je alls een plaatsje geven en dat kan jij zeker weten.....
Nogmaals dank en een knuffel van de minetjes x -
04 Augustus 2012 - 20:17
Jolijn:
Hoi Anne,
Je bent alweer bijna thuis,maar hierbij toch nog een reaktie van mij.
Ik vond het erg leuk om elke keer me mail te openen,en te zien dat je weer een reisverslag geschreven had!
En elke keer als ik je verslag gelezen had,heb ik ook weer wat mogen leren van jou verhalen.
Deze reis zal je leven lang als een waardevolle ervaring bij blijven.
Ik hoop dat je een goede reis terug hebt naar Nederland.
Liefs en xx van Jolijn. -
06 Augustus 2012 - 08:36
Marieke Mol:
Hi Anne, het was heel leuk en interessant je blog te volgen! Zo te lezen heeft het je goed gedaan, houd dat vast! :) Liefs x Marieke -
06 Augustus 2012 - 09:22
Nina:
Hee anne,
Je bent alweer thuis, maar toch even een berichtje vanaf de ontbijttafel in Jordanie. Ik heb weer ontroerd net alle mooie verhalen bij gelezen! En er ook weer veel van geleerd :). Ik ben nu zelf in jordanie wat ook weer zo anders is dan de andere landen waar ik ben geweest! En zo leer je van elke reis weer nieuwe dingen! Zo bijzonder vind ik dat. Nou geniet van je thuiskomst, groetjes aan de familie en Peter! Hopelijk tot snel. Liefs, Nina -
06 Augustus 2012 - 16:20
Arco:
Je bent weer thuis!!! (Vind ik stiekem toch ook wel fijn ;-p)
Welkom terug in ons koude kikkerland en uit de grond van ons hart:
Hardstikke bedankt voor je geweldige verslagen!!!
tot gauw
xx -
09 Augustus 2012 - 00:47
KAtrienschoon:
Anne ik heb je mails nu pas kunnen lezen heel indrukwekkend bedankt dat we met jouw gevoelens mee mochten delen. Ik ben super trots op je. Dit wat je hebt geleerd is heel bijzonder. Geniet van het thuiszijn met deze bijzondere ervaring. Lieve groetjes tante katrien -
04 Oktober 2012 - 20:37
Bart:
Hallo,ik ken je niet maar wil dit toch even met je delen...kom net zelf terug van een weekje rondreis in Cambodja en heb zoveel indrukken opgedaan...niet met een pen te beschrijven zoals je zelf ook aangeeft.
Hele bijzondere ervaring....mensen als je de kans krijgt ga erheen...!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
