Indrukken van de afgelopen week

Met het eeuwige eentonige gezang op de achtergrond (ik vind het niet echt mooi, maar dat is misschien omdat het bij mij slapeloze nachten veroorzaakt) op de achtergrond van waarschijnlijk een begrafenis of een trouwerij zit ik op mijn hotelkamer met mijn laptop op schoot. Het is alweer een tijd geleden dat ik een uitgebreid verslag gemaakt heb bedacht ik me.. en er is zoveel gebeurd! waar moet ik beginnen?
Want hoewel de dingen een beetje anders gelopen zijn, heb ik nog wel veel gedaan.
Vorige week was ik nog in Battambang en daar heb ik nog een paar dagen mee kunnen maken van het schoolleven. Dat was heel bijzonder en ik kreeg mijn eigen rooster, waarop stond: Teacher. Engels en sport heb ik gegeven. Dat was erg leuk, we hebben honderden verschillende spelletjes gedaan, gebasketbald, gevoetbald en natuurlijk het alfabet en de engelse grammatica. Wat ik veel bijzonderder nog vond, was hoe het er aan toe ging buiten de lessen om. Alles, maar dan ook echt alles is anders. De houding van de kinderen dan nog wel het meest. Op deze school kon ik echt merken dat de kinderen het fijn vinden op school, tussen hun vriendjes en vriendinnetjes. Weg van thuis, even niet werken. Waar ik erg aan moest wennen was het respect dat ze toonden voor volwassenen, waaronder mij. Als ze langsliepen buigden ze en het voelde een beetje ongemakkelijk. Toch denk ik tegenwoordig bij alles: dat zijn ze zo gewend, dat is voor hen normaal. Ook voel ik geen medelijden meer.. ze zijn zoveel rijker.. als je de levenslust in hun oogjes ziet. Dat kan afgezaagd klinken, maar als je hier bent dan merk je het, het is echt zo. Ik heb altijd gedacht dat we de kinderen hier moeten helpen, ik vond het zonde dat ze op blote voeten liepen, zonde dat hun kleren vies waren en rijstenpap aten. Nu merk ik dat ze mij veel meer geholpen hebben dan dat ik hun ooit zou kunnen helpen. Ze hebben mijn kijk op het leven veranderd, mijn leven verrijkt en me leren te genieten van alles wat er is. Ze vinden het niet erg om op blote voeten te lopen, ze schoppen zelfs hun slippertjes uit! En de rijstenpap lijken ze lekker te vinden, ze slurpen het binnen een minuut op!
'S ochtends om 7 uur zijn alle kinderen al op school. Ze maken dan met zijn allen de hele school schoon. Ze zijn dan druk in de weer met bezems, doekjes en zelfs het riool wordt ontstopt. Daarna krijgen ze ontbijt, maar de tafels worden door de kinderen gedekt en zelfs de soep wordt door ze gemaakt. Tussen de lessen door is er elke keer een korte pauze om eventjes te spelen. Ik heb allerlei leuke spelletjes gezien met stenen, elastiekjes en takken. Vindingrijk!! Ook heb ik - alweer!!- veeeel lachende gezichtjes gezien en opvallend weinig ruzie. Na de lunch (ook door de kinderen gemaakt ) is er een korte tijd om te slapen. Ik vroeg me de hele tijd af waar de bedden waren, maar toen viel het kwartje, oja.. ze slapen niet in bedden. Sommigen lagen op een kleedje op de grond, sommigen hadden geen kleedje nodig en de meesten zaten gewoon in hun schoolbank met hun voorhoofd op hun handen. Ik maar denken dat ik overal kan slapen.. hier kan ik nog wat van leren als ik straks in het vliegtuig ongemakkelijk zit.
Vrijdag waren de scholen gesloten en ben ik met Tineke meegeweest naar de markt en zijn we naar Salabalath gegaan naar een groep uit Singapore die daar een 'eetzaal' aan het bouwen was. Het is heel grappig, ik kom niet alleen in aanraking met de cultuur van Cambodja, maar ook andere Aziatische, Europeaanse en Amerikaanse landen. Met die groep heb ik toen het hele weekend doorgebracht. Ze waren erg aardig en ik heb het heel leuk gehad. We zijn naar een kerk geweest waar we spelletjes gedaan hebben met Cambodjaanse jongeren, we zijn uit eten geweest en Zondag hebben we de toeristische kant van Battambang gezien. Onder andere de Bambootrain waar ik groot fan van ben. ( onder andere door het windje wat je voelt, haha zie je me al zitten met zo'n verhit hoofd? ) Het is gewoon een 'plateau' van bamboo (uuuhm.. krakt dat niet door als ik daarop ga zitten? nee? zeker weten? ik weeg wat meer dan de plaatselijke bevolking! echt niet? onee, pff gelukkig. ) op wieltjes met zo'n klein soort van speedbootmotortje erachter die ons dan over de rails vervoerde. Tussen twee plaatsjes gaan er de hele dag een heleboel karretjes heen en weer met genietende toeristen. Ja, het is echt iets toeristisch, maar dat maakte me niet uit ik vond het heel leuk! Het grappige was, dat als er een tegenligger aankwam, beide karretjes snel stopten en degene met de minste passagiers het hele karretje van de rails moest halen zodat de ander kon passeren. Gelukkig zat ik op een karretje met 7 anderen, en ik kon lekker de hele tijd blijven zitten. 'S middags zouden we een berg gaan beklimmen. Bij de Singapore groep zaten een paar Moslimse jongens die aan het vasten waren. Pardon? dacht ik? Ze werken de hele dag in de zon, zonder te eten en belangrijker: water te drinken! Anne, dat is het hele idee van Ramadan. Oja, maar ik maakte me wel zorgen tijdens die klimtocht. Respect! Liep ik daar met mijn honderliterfles water ( en ik verloor dat water op hetzelfde moment, bakken met zweet haha deo is tegen Cambodjaans zweet niet bestand ).
De bestemming van de klimtocht vond ik heftig. Het had weer met de Khmer-rouge te maken. Een hele diepe grot waar baby's ingegooid werden. Gelukkig was ik weer met een groep mensen, maar het hakt er diep in als je bent op een plek waar zo kort geleden zoiets onmenselijks, verschrikkelijks gebeurd is. Nooit, maar dan ook nooit nooit nooit meer mag de mensheid een genocide laten gebeuren. Toch worden er op dit moment ook onschuldige mensen vermoord op de wereld en we laten dat gebeuren. Bijvoorbeeld in Syrie. Het is dan wel geen genocide, maar wel iets waar we bij stil moeten staan.

Maandag heeft Tineke me naar de Don Bosco school Poipet gebracht waar ik heel welkom werd ontvangen met een wijntje ( dat was lang geleden! ). Ook hier waren vrijwilligers, dit keer uit Korea. Ook door het contact met deze vrijwilligers heb ik beseft hoe goed ik het thuis heb. Er was een meisje van 24 dat al een tijdje een vriend had maar nooit met hem mocht slapen en haar ouders hebben nu zelfs een andere man voor haar uitgezocht. Wat ben ik blij dat ik daar vrij in ben, dat mijn ouders Peter leuk vinden en dat ik me niet ongemakkelijk hoef te voelen als ik hem een dikke kus wil geven waar mijn familie bij is. Nederland is echt heel vrij als je dat hoort. Je mag in Nederland gewoon zeggen wat je van de koningin vind en als je graag in korte rokjes loopt is dat geen probleem. In Cambodja moet ik er altijd voor zorgen dat ik er beschaafd bijloop en in combinatie met al dat gezweet ben ik toch wel blij dat Peter me nu niet elke dag ziet. Grapje, haha. Hij houdt vast ook van me met een bezweet hoofd en ik wil hem wel elke dag zien. Dat doe ik ook hoor, ik zie hem elke dag op mijn mobiel op de foto. Soms kijkt er dan wel eens iemand mee en ik hoor altijd: handsooooome! Die kan je in je broekzak steken Peet! Oh en ik heb van de week een presentatie gegeven over mijn leven in Nederland. De mensen hier hebben namelijk weinig weet van wat er op de wereld gebeurt. Ze vonden het vooral ook erg leuk om mijn ouders en broer en zusje te zien. De boerenkool vonden ze er volgens mij alleen nogal vies uitzien.
Donderdag ben ik meegeweest met het kinderfonds. Dat vond ik echt interessant om te zien. Zakjes met tandenborstels, zeep, sojasaus en wat geld brachten we rond naar de families van de kinderen in het kinderfonds. In de stromende regen stonden ze netjes op een rijtje te wachten met een Don Bosco kaartje om hun nek. Wees eerlijk, zou jij in de stromende regen gaan staan wachten op fles afwasmiddel?
Waar ik erg van schrok was toen we langs een huisje kwamen waar een opa en oma met een klein baby'tje op schoot. Ik vroeg waar de papa en mama waren en ik kreeg een vervelend antwoord. Wat een dropje was dat baby'tje.. zulke lieve bruine oogjes.. en de opa en opa zagen er ook niet meer al te fit uit.. Dat komt wel goed, kreeg ik te horen. Dan gaat ze gewoon naar de buurvrouw of iemand anders. Zucht.. okee. Arm kindje, het liefst zou ik haar meenemen. Sta ik daar met mijn afgezaagde stickers in mijn hand van Hello Kitty. Alstjeblieft..

Wat me opvalt is dat alle huisjes kraampjes hebben. Allemaal verkopen ze én water én frisdrank é chips én sigaretten én fruit. Binnen tien seconden passeer je dus ook 10 kraampjes die allemaal hetzelfde verkopen. Hoe kunnen ze in hemelsnaam iets verkopen op die manier? Zouden ze hier niet beter afspraken over kunnen maken? De een verkoopt chips, de ander frisdrank en weer een ander sigaretten.

Het laatste wat ik nog wil vertellen, voordat ik mijn hotelkamer uitga, gaat over de diploma-uitreiking afgelopen vrijdag van de technische school. Dat was echt leuk. Een beetje net als bij ons eigenlijk, met toespraakjes, foto's en voordrachtjes. Alleen de voordrachtjes verschilden wel heel erg. Wat heb ik gelachen, wat was het bizar. Er was een soort comedy toneelstukje van een stel jongens die deden alsof ze straatkinderen waren met afgeknipte broeken, pruiken op en modder op hun gezicht. Er kwam een 'ladyboy' op het podium die een blikje fris aan het drinken was. Zodra hij(of zij, haha) het blikje weggooide doken de straatkinderen met zijn allen op het blikje. Het was allemaal heel grappig bedoelt, maar er zijn hier echt jongens in vrouwenkleren die op vervelende manieren geld moeten verdienen en kinderen die blikjes en ander afval verzamelen. Misschien zijn ze notabene zelf straatkinderen geweest! Uiteindelijk gingen ze allemaal naar school, eind goed al goed. Je had erbij moeten zijn om te begrijpen hoe gek het was dat iedereen zo aan het lachen was (inclusief mij) om het toneelstukje terwijl het eigenlijk realiteit is. Heel bizar.

Nou, ik ga gauw naar buiten, voordat ik de hele dag in de hotelkamer zit te typen! nog het allerlaatste:

Ik heb geleerd dat je niet alles moet vergelijken, het zijn twee hele verschillende werelden met andere opvattingen, gewoontes en een andere cultuur. Het is gewoon een hele andere wereld. Het is heel moeilijk voor een westers meisje om te begrijpen hoe het zou zijn als ik hier geboren was. Wat me geruststelt is het besef dat ik dan waarschijnlijk ook gelukkig zou zijn geweest.
Geluk is positief in het leven staan, geluk zijn de kleine dingen, geluk is samen zijn. Geluk is ook delen en je naasten liefhebben.

xxxxxx