3 augustus 2012

( een kort berichtje, snel getypt, nu inpakken!!)


Ik ben zo moe. En niet alleen van het weinig slapen, reizen en de drukke dagen. Ik ben moe van wat ik gezien heb. Op een gegeven moment heb je genoeg armoede en ziekte gezien. Op een gegeven moment heb je zoveel mensen gezien die ledematen missen of ziek zijn, die bedelen met een kind in hun armen, die voor het ziekenhuis liggen te wachten, die op straat liggen, die in een hutje wonen, en zoveel kinderen die in kleermakerszit zitten met een bekertje in hun hand en hun hoofd naar beneden, die kaartjes en boekjes verkopen om 10 uur ’s avonds, dat je ziel moe is. Dat je er niet meer tegen kan. Ik heb geprobeerd te relativeren, geprobeerd in te zien dat je levensomstandigheden niet het belangrijkste zijn, maar jezelf en je familie en vrienden. Toch, laten we eerlijk zijn, blijft het gewoon allemaal verschrikkelijk oneerlijk.
Van de week ben ik naar Ankor Watt geweest, één van de wereldwonderen. Mijn gids was ook een wereldwonder. Een jonge, ontieglijk slimme jongen die veel verschillende talen sprak. Hij bleef maar praten, zoveel wist hij over Cambodja, de tempels en de religies. Als je uit zou schrijven wat hij allemaal verteld heeft zou je uitkomen op 300 boeken denk ik. Als hij in Nederland was opgegroeid zou hij waarschijnlijk afgestudeerd zijn aan de universiteit. Nu loopt hij rond met een stom petje, sjaaltje en veel te grote schoenen. Hij vond zijn uniform maar niets zei hij en de schoenen moest hij aan. Toen het twaalf uur was vroeg hij of ik wilde lunchen. De tuk-tuk zette me af bij een restaurantje en ik vroeg aan de gids of hij mee ging. Maar nee, de gids bleef in de tuk-tuk zitten, want zei hij, als andere gidsen mij zien eten in een restaurant zullen ze doorvertellen dat ik een slechte gids ben.
Maar weetje, tegen een gids kijken mensen op in Cambodja. De kinderen op school schreven in hun schriften dat ze een guide wilden worden in future. De gids had constant een lach op zijn gezicht, zoals ook de mensen in het hotel, zoals eigenlijk alle Cambodjanen.

Dus, het is oneerlijk, oneerlijk dat wij veel hebben en hun weinig. GELD
Eigenlijk hebben wij weinig en hun veel. Je leven is toch veel meer waard als je lacht en tevreden bent met wat je hebt. Ik wil het wel wat minder afgezaagd proberen te laten klinken, maar als je hier bent klinkt het niet meer afgezaagd. Dan klinkt het als de waarheid. Het is de waarheid.

Want als ik denk aan wat me echt gelukkig maakt, heeft dat niets met geld of comfort te maken. Wat mij gelukkig maakt:

Zijn de grapjes van papa die vaak nergens op slaan. Zijn mijn ouders ogen als ze me trots aankijken. En hun armen waarmee ik zo lekker kan knuffelen. Is mijn moeder die zonder dat ik het zeg al weet wat ik bedoel. Zijn Peters knuffels en het feit dat we zo onvoorwaardelijk veel van elkaar houden. Zijn de momentjes dat ik uren met Peter aan het kletsen ben en het voelt als tien minuutjes. Als ik Lotte zo lief (en goed!) piano hoor spelen en stopt als er iemand binnenkomt. Als Joost eventjes thuis is om te laten weten dat het goed met hem gaat en zonder woorden te laten weten dat hij ons mist. ( en wij hem ) Familiefeestjes, Spaghetti eten bij opa en oma, bijkletsen met mijn vriendinnen, een lief mailtje of berichtje. En alle andere momentjes met de mensen van wie ik houdt. Maar, wat me nog wel het meest gelukkig gemaakt heeft is Cambodja, want hierdoor ben ik dit allemaal in gaan zien.

Dankjewel Cambodja!!! Dankzij jou heb ik vrede gevonden in mijn leven en waardeer ik alles zoveel meer!
Tot ziens!!