20 juli 2012

Afgelopen maandag ben ik in Battambang aangekomen. Tineke van Beek ( jawel, een Nederlandse! ze is al 8 jaar vrijwilligster in Battambang ) kwam me met haar collega ophalen. Eigenlijk zou ik met de bus gaan, maar er was iets vervelends voorgevallen. Haar hondje was aangereden en aangezien er geen dierenartsen in de buurt van Battambang zijn moesten ze helemaal naar Phnom Penh rijden. Het beestje heeft 3 breuken en moest dus eventjes blijven. Toen ze woensdag het hondje weer op konden halen, lag er natuurlijk een flinke rekening klaar. Tineke moest nog lachen, als ze dit hier horen verklaren ze me helemaal voor gek. De mensen hebben hier niet eens geld voor een dokter. Daarbij eten ze hier honden en is de buurman een hondenslager. Twee culturen die bij elkaar komen. Tineke en ik, die ons hechten aan huisdieren en ons zorgen maken over het hondje Jack. De Cambodjanen, waarvan de eerste prioriteit is de familie te eten geven en geen geld hebben voor huisdieren.
Hoewel ik het eerst moeilijk vond om alle verschillen te zien en ik soms medelijden met de mensen hier heb begin ik langzaam maar zeker de verschillen te accepteren. Des te meer omdat ik zie dat ik er misschien meer moeite mee heb dat ze stinkende vissoep eten dan zijzelf. Ze zijn niet anders gewend, ze zijn nog zo puur, ze kunnen nog van alles genieten.
Daarbij komt mijn vraag: Moeten deze landen wel ontwikkelen? Eerst was mijn antwoord duidelijk: Ja!!
Nu begin ik te twijfelen. Aan de ene kant is er in een onderontwikkeld land meer kans op ziekten, oorlog, mensenhandel en misbruik enzovoort. Daarom is het belangrijk dat er geïnvesteerd wordt in educatie, in hygiëne, ziekenhuizen en moet er betere controle op de wet komen.
Aan de andere kant moet bij ontwikkelingshulp wel goed nagedacht worden over de gevolgen. Er heerst hier een hele sterke cultuur, waarin mensen zich thuis en tevreden voelen. Vaak blijven jongeren die een kans krijgen om ergens anders te studeren toch liever bij hun ouders, wat ook laat zien dat ze gelukkig zijn en verandering niet altijd gewenst is.
Het komt ook voor dat Cambodjanen met een goed salaris in een houten hutje wonen, omdat dit gebruikelijk is. Zelfs als ze een mooi stenen huisje kunnen betalen, wil dat niet zeggen dat ze dat meteen willen. In onze ogen is dat misschien vreemd, omdat wij anders gewend zijn. Waar je aan gewend bent, dat is fijn. Ik heb een beetje heimwee naar huis, maar de mensen hier zouden dat net zo goed hebben als ze een tijdje bijvoorbeeld naar Nederland zouden gaan. Ik vind dit fijn om te beseffen, de mensen hebben het hier goed. Het is hun wereldje, moet dit veranderen?

Toch blijft het dubbel. Zoals jullie misschien wel weten heb ik mijn profielwerkstuk gedaan over de seksuele uitbuiting van kinderen in Zuidoost Azië.
Hier in Cambodja is dit een heel groot probleem. Mama vertelde dat Yolanthe voor Stop Kindermisbruik in Cambodja een documentaire heeft opgenomen. Ik heb hem hier op mijn laptop teruggekeken en ik weet gewoonweg niet wat ik erover moet zeggen. verschrikkelijk. En dan te bedenken dat ik daar een week geleden vlak bij was. Dit is niet meer zomaar erg, dit is ziek. We moeten ons schamen dat dit op aarde gebeurt. Ik ben er daarom nog steeds van overtuigd dat er alles aan gedaan moet worden om dit te stoppen. Hiervoor is toch ontwikkeling nodig, extreme armoede moet uitgebannen worden, er moet geïnvesteerd worden in educatie ( goedzo Don Bosco!!) enzovoorts.

Nu ik met deze heftige onderwerpen te maken krijg en zo ver van huis ben is het fijn dat ik zo af en toe eventjes met Tineke kan kletsen. Ze is echt een lieverd en ze weet natuurlijk als geen ander de verschillen tussen Nederland en hier. Ze woont hier al 8 jaar en ik vroeg me toch af of ze geen heimwee had, maar nee hoor, ze is hier op haar plek! ( En ik ben hier nog maar 3 en een halve week en ik mis mijn pappie, mammie, peter, joost en lotte en iedereen al dik hoor! )
Gelukkig zei ze daarna dat toen ze zo oud was als mij ze vanwege heimwee niet op kamers wilde en toen dacht ik: gelukkig haha ik ben gezond.

De scholen hier zijn echt super!! Heel mooie gebouwen en de leraren zijn samen echt een groep die samen alles goed regelen. De kinderen zijn geweldig, af en toe zelfs een beetje te braaf! Maar dat is de cultuur hier. Respect hebben voor volwassenen ( ben ik dat? haha ). Jammer genoeg heb ik het leven op de school maar een paar dagen mee kunnen maken.. de scholen sluiten namelijk in Cambodja vanwege een onbekende kinderziekte. Gelukkig zijn de kinderen hier nog gezond, het is meer uit voorzorg.
Toch heb ik nog volle dagen, vandaag ben ik met Tineke meegeweest en heb ik een beetje kunnen meemaken wat zij op een dag doet. In het weekend ga ik mee met een schoolgroep uit Singapore lesgeven in een kerk en culturele dingen doen! Waarschijnlijk ga ik maandag al door naar Poipet in verband met het sluiten van de school, nog even afwachten.

nou ik ga nu iets heel leuks doen, met peter skypen!!

kusjes vanuit Battambang