dag 1

27 juni

Pff.. Het vliegtuig naar Phnom Penh maar net gered. Ik plak vast aan het vliegtuig, zweet overal! 5 minuten voor het sluiten van de gate was ik er en later kwamen er nog mensen op hun gemakje aan. Ik had een half uur om in te checken, normaal gesproken doen mensen er 3 uur over! Tussen het vliegtuig naar Bangkok en die Naar Phnom Penh zat maar een uur en in die tijd moest ik uit en inchecken!
Bij de incheckbalie zeiden ze dat ze niet zeker wisten of mijn tas wel aan zou komen, omdat ik zo laat was. Toen zat ik echt met een gerust hart in het vliegtuig!
Maar gelukkig, mijn tas was er op tijd en ik zag kathy al zodra ik naar buiten liep met een bordje met mijn naam erop. Kathy en John Tucker hebben een kinderdorp voor weeskinderen met aids. Een soort gigantisch weeshuis/ziekenhuis. Ze zorgen voor meer dan 200 kinderen en ik heb zoveel respect voor die mensen dat is niet in woorden uit te drukken. Ze leven van 90 dollar per maand en de rest gaat allemaal naar de kinderen. De kinderen hebben hebben meer dan genoeg eten, 3x per dag. Ze hebben bedden, schoon drinkwater, medicijnen en ze gaan naar school.
De leraren zijn alleen niet goed opgeleid omdat ze geen geld voor opleidingen hebben en daarbij is er gebrek aan opleidingen door het regime van pol pot 35 jaar geleden.
We helpen de leraren met bijvoorbeeld de uitspraak in Engels.
Onderweg naar het dorp kwamen we langs tientallen gigantische fabrieken. Het was 6 uur en aangezien iedereen klaar was met werken kwamen er hordes meisjes van mijn leeftijd uit de fabrieken. Dat was erg indrukwekkend om te zien. Ik dacht meteen aan het feit dat ze niet kunnen studeren en hun toekomst waarschijnlijk in de fabriek ligt. Aan de andere kant, zoals Kathy zei: they at least have a job. We reden o.a. Langs de fabriek van Nike waar Kathy iets over vertelde. Een hele tijd geleden kwam BBC naar die fabriek en ze hadden een indrukwekkend verhaal nodig. Ze zagen iemand die er minderjarig uitzag en beloofden iemand 40 dollar als hij zou zeggen dat hij minderjarig was. Aangezien ze in de fabriek maar 60 dollar per maand verdienen deed de jongen wat BBC vroeg en zei op tv over iemand dat hij minderjarig was. Diegene was niet minderjarig, alle arbeiders in de fabrieken zijn meerderjarig. Ze lijken alleen jonger hier. Nadat het uitgezonden was heeft Nike de fabriek gesloten. Duizenden mensen zonder baan.. Alleen omdat BBC een verhaal nodig had.
Een ander verhaal dat Kathy vertelde was over een vrijwilliger die gestorven was omdat ze achterop een brommer ging zonder helm. Ik kan het begrijpen, het verkeer is hier gigantisch hectisch. Echt heftig, die mensen maken zoveel mee! Ik spring in ieder geval niet achterop een brommer. Kathy zei dat tuk tuks en taxi's veilig zijn, gelukkig.
Toen we aankwamen in het dorp rond 7 uur kwamen alle kinderen op haar afgerend. Mommy's home! Zo'n mooi zicht.
Marlyn, een lieve vrouw die hier werkt bracht me naar mijn kamer. Ik heb een kamer helemaal voor mezelf!! Toch moet ik erg wennen aan de omstandigheden hier, ze zijn zo anders dan thuis. We douchen met een emmer en koud water bijvoorbeeld. Stiekem is dat met die hitte best lekker! Ik ontmoette de andere vrijwilligers die overal vandaan komen. Uit Australië, Engeland, de US bijvoorbeeld. Er is zelfs een gezin op wereldreis dat hier stopt voor 6 weken om de kinderen te helpen. Heel cool. Daarna ging ik slapen, nadat ik de wekker op 5 uur gezet had, want zo vroeg staat iedereen hier op!