dag 7

Ik heb een paar dagen overgeslagen wat verslagen betreft, we hebben niet vaak internet en het was best druk.
Vandaag ben ik erg moe, maar ik wilde toch graag laten weten wat ik vandaag gedaan heb, omdat het erg veel indruk op me heeft gemaakt. Het was een heftige dag. Ik ben naar de killing fields en het tuol sleng museum geweest. Het tuol sleng museum was een gevangenis in de periode van de Rode Khmer tussen 1975-179. In die tijd was er onder leiding van Pol Pot een genocide in Cambodja. Een kwart van de bevolking is in die tijd vermoord. Ik had wel eens van Pol Pot gehoord bij geschiedenis, maar ik kan niet begrijpen dat we er niet meer over geleerd hebben, want het is zo kort geleden en je ziet de littekens nog steeds in Cambodja.
Pol Pot wilde van Cambodja een agrarisch communistische staat maken, boeren kregen het voor het zeggen, alle intellectuelen werden vermoord en stadsbewoners werden naar het platteland vervoerd om als slaven te werken voor de boeren. Met de jaren werd Pol Pots theorie zieker en zieker en steeds meer mensen werden vermoord. Alle scholen, universiteiten, bedrijven, fabrieken, ziekenhuizen enz. werden vernietigd. Na het regime van Pol Pot had Cambodja niets meer.. Het is een wonder hoe snel ze zichzelf weer ontwikkeld hebben.
Tuol Sleng was eerst een school, tijdens het regime werd het een gevangenis. Mensen werden vreselijk gemarteld. Zelfs baby's. Wat we daar zagen was verschrikkelijk. Ook onbegrijpelijk, ik kon het niet echt bevatten.. Op de killing fields werden de mensen vermoord, om kogels te sparen op vreselijke manieren. Er zijn daar massagraven en het ergste vond ik dat je kinderkleding ziet bovendrijven door de regen. Ook kun je botten zien. Verschrikkelijk gewoon. Ik krijg een andere kijk op mijn leven, op het leven van de mensen hier. Leven in vrede met elkaar is iets om dankbaar voor te zijn. Dat er op dit moment in de wereld onschuldige mensen worden vermoord is verschrikkelijk. Ook al was het niet leuk, het is wel goed om er heen te gaan. Ik word er erg dankbaar van, ik besef me hoe goed ik het heb. Wel twijfel ik aan de goedheid van de mens en ik vind het beangstigend om te bedenken dat mensen beesten kunnen worden in verschrikkelijke omstandigheden. Ook is het verschrikkelijk om te beseffen dat Europa en Amerika het hebben laten gebeuren en dat zo weinig mensen er vanaf wisten.
Over iets langer dan een week ga ik zelf 3 dagen naar Phnom Penh en ik wilde dan gaan, maar vandaag gingen er meer vrijwilligers en ik ben blij dat ik anderen om me heen had vandaag.
Toen we net weer terug het dorp inreden en ik de lachende gezichtjes van de kinderen zag en ik zo'n zware dag gehad had, werd ik wel even emotioneel. Maar wie zou daar niet emotioneel van worden...