Dezelfde, maar zo een andere wereld
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
06 Juli 2012 | Cambodja, Phnom-Penh
Ik weet nog dat ik bij Ping was en dat we met hun oppaskindje gingen stoepkrijten. Toen dacht ik nog, wat kunnen kinderen toch een lol hebben met een pakje stoepkrijt!
Deze kinderen hadden ook een pakje stoepkrijt, alleen dan moeten ze het met 20 andere kinderen delen. 1 stoepkrijtje wordt in vieren gebroken en niemand vraagt om een andere kleur of een groter stuk.
Ze kunnen er net 1 hartje mee tekenen, daarna is hij op. Ze gaan gewoon door, met hun nagels op het beton. Ze zijn zo dankbaar dat ze 1 hartje mogen tekenen.
De kinderen zijn hier anders, harder, maar ook dankbaarder en veel makkelijker. Deze kinderen zijn wezen en gedragen zich als kinderen met een fantastische opvoeding. Ze gedragen zich niet als getraumatiseerde kinderen. Natuurlijk zit er wel eens eentje bij die het wat moeilijker heeft, maar de meesten functioneren prima. Hoe komt dat? Ligt het aan de cultuur? Hebben ze het zo zwaar gehad dat ze nu heel dankbaar zijn? Of verbergen ze hun verdriet?
Ook zijn ze hard. Voor zichzelf, voor de andere kinderen en voor dieren. Waarschijnlijk omdat ze zelf ook hard behandeld zijn en omdat dit een andere cultuur is. Als er een kind bij me op schoot zit trekt een ander kind bijna het oor van het kind eraf omdat hij nu op schoot wil. Soms duwen ze mekaar op de grond. Ze staan meteen weer op, ze hebben nooit pijn. Ieder kind heeft 50 littekens per been en arm en ze zitten onder de blauwe plekken.
Er lopen hier in het dorp kleine puppy's en jonge poesjes. Ze pakken ze op aan hun staart en gooien ze op de grond, ik probeer te zeggen dat je er lief voor moet zijn, maar ze weten gewoon niet anders. Misschien zijn ze zelf ook zo behandeld vroeger..
Het is dezelfde wereld, met dezelfde lucht, met dezelfde zon en dezelfde aarde. Ik kijk hier naar dezelfde maan. Hoe kan het dan toch zo anders zijn?
Deze kinderen hadden ook een pakje stoepkrijt, alleen dan moeten ze het met 20 andere kinderen delen. 1 stoepkrijtje wordt in vieren gebroken en niemand vraagt om een andere kleur of een groter stuk.
Ze kunnen er net 1 hartje mee tekenen, daarna is hij op. Ze gaan gewoon door, met hun nagels op het beton. Ze zijn zo dankbaar dat ze 1 hartje mogen tekenen.
De kinderen zijn hier anders, harder, maar ook dankbaarder en veel makkelijker. Deze kinderen zijn wezen en gedragen zich als kinderen met een fantastische opvoeding. Ze gedragen zich niet als getraumatiseerde kinderen. Natuurlijk zit er wel eens eentje bij die het wat moeilijker heeft, maar de meesten functioneren prima. Hoe komt dat? Ligt het aan de cultuur? Hebben ze het zo zwaar gehad dat ze nu heel dankbaar zijn? Of verbergen ze hun verdriet?
Ook zijn ze hard. Voor zichzelf, voor de andere kinderen en voor dieren. Waarschijnlijk omdat ze zelf ook hard behandeld zijn en omdat dit een andere cultuur is. Als er een kind bij me op schoot zit trekt een ander kind bijna het oor van het kind eraf omdat hij nu op schoot wil. Soms duwen ze mekaar op de grond. Ze staan meteen weer op, ze hebben nooit pijn. Ieder kind heeft 50 littekens per been en arm en ze zitten onder de blauwe plekken.
Er lopen hier in het dorp kleine puppy's en jonge poesjes. Ze pakken ze op aan hun staart en gooien ze op de grond, ik probeer te zeggen dat je er lief voor moet zijn, maar ze weten gewoon niet anders. Misschien zijn ze zelf ook zo behandeld vroeger..
Het is dezelfde wereld, met dezelfde lucht, met dezelfde zon en dezelfde aarde. Ik kijk hier naar dezelfde maan. Hoe kan het dan toch zo anders zijn?
-
06 Juli 2012 - 11:23
Arco:
zo zie je overduidelijk dat de reacties van mensen gebaseerd zijn op hun ervaringen uit het verleden. Het verleden vormt de mensen en als je de mensen wilt veranderen moeten ze het verleden eigenlijk opnieuw beleven maar dan met de juiste begeleiding/uitleg.
opnieuw:
==>respect<==
lijkt me behoorlijk zwaar, wat jij daar aan het doen bent.
Sterkte en hou je haaks, in ons hart zijn we bij je!!
x -
06 Juli 2012 - 11:24
Marjet:
als ik dit lees denk ik die kinderen zijn daar echte overlevers
om kracht van te krijgen -
06 Juli 2012 - 12:36
Robbie:
Wat een bijzondere ervaring!
Dit nemen ze je nooit meer af.
Heel veel succes/plezier de komende weken. Blijf vooral je reisverslagen schrijven.
-
06 Juli 2012 - 12:59
Naam In...:
Vul hier je reactie in... -
06 Juli 2012 - 13:07
Opa En Oma :
Lieve Anne, wat een belevenissen heb je toch. En wat goed dat je die kindjes liefde kan geven, want als het zo van je lees hebben ze dat wel nodig.wat een schattige foto was bij je laatste verslag. Ik vind het wel een beetje op Joost vroeger lijken. Wij wensen alle goeds toe en kusjes van ons -
06 Juli 2012 - 14:52
Lilian:
Anne wat een bijzndere tijd heb je daar. Respect hoor. Hou je haaks. Groetjes lilan -
06 Juli 2012 - 18:28
Anneke Rentmeester:
Lieve Anne, Wat is het leuk om je verhalen te lezen.Jij kan je zo goed inleven in die kinderen! Deze ervaring neemt niemand je meer af. Jij leert veel van wat je daar meemaakt, maar ze leren ook veel van jou! Ik blijf je volgen hoor. -
06 Juli 2012 - 18:57
Linda Bekker:
Niets is zo ontroerend als de onbevangenheid van een kind! Konden ze maar altijd kind blijven..
Wat zul je anders terugkomen, in dezelfde wereld..
Hou je goed, liefs! -
06 Juli 2012 - 19:42
Lotje:
En ik ben ziek omdat ik een nachtje niet heb geslapen. Ik ben toch zo sterk!!!
Ps. Ik mis je -
06 Juli 2012 - 19:44
Anja:
hey KANJER! bijzonder, zo ver weg en toch zo dichtbij, ja waarom zijn de verschillen zo groot> wat een ervaringen voor je. Hou je haaks tussen alle ellendige en mooie dingen! XXX -
06 Juli 2012 - 19:56
Joyce:
Hoe klein en nutteloos het lijkt, Anne,mensen als jou maken het verschil!!! "het is GEEN druppel op een gloeiende plaat," het zijn de "kleine"
dingen die er vaak toe doen, een arm om een schouder, een glimlach, troost bieden, als pleister op de wonde, soms zichtbaar, meestal onzichtbaar....
eigenlijk hele gewone dingen, dat heet naasten liefde, en in deze wereld heeft alles wat leeft dit nodig!
Zo dezelfde wereld,echter waar je geboren bent maakt het verschil, helaas......
Maak jij daar in Cambodja,voor zes weken het verschil! Want jij kan het,
en voor jou even een arm om je schouder, even een glimlach, en een dikke knuffel. Deel ze met de kindjes daar van je tante joyce xxx -
06 Juli 2012 - 20:03
Joyce:
Oh,ja, by THE way......
Leer ze knuffelen met de puppy's en de poesjes, dan heb je een win/ win situatie.
Want ook die hebben liefde nodig.....
-
06 Juli 2012 - 23:04
Adrienne:
Hoi anne
Wat heb ik enorm veel respect voor jou dat je dit doet voor die arme lieve mensen daar!! Geef de mensen/kindjes en de puppy's / poesjes heel veel liefde!! Maar dat komt wel goed jou kenende;) ik volg je verslagen vind het ontzettend dapper van je!! Dikke kus joost en adrienne -
07 Juli 2012 - 18:54
Wendy De Vos :
Hoi Anne
Ik vernam gisteren van je moeder dat je je reisverslagen bij houd.
Wat is dat leuk om te lezen.
Het is wel even slikken als je het verslag van hierboven leest. Ik zei net tegen mn vriendin zullen we dat onze kinders een late lezen die voor de verandering weer naar de kermis willen op het dorp. Gelukkig maar dat we hier geen krijtjes moeten delen maar het is wel iets waar we bij stil moeten staan. Ik heb vandaag voor Cambodja bij een kraam geld opgehaald met rommelmarkt spulletjes en nu weet ik zeker dat dat heel erg goed terecht komt. Ik zal je verslagen met veel plezier lezen en wens je heel veel goed werk toe. groetjes Wendy (moeder van Jasmine) -
08 Juli 2012 - 11:18
Joost:
heej zusje
mooie verslagen heb je
is heel indrukwekkend ben trots op je dat je het doet en dat je het kan
blijf schrijven he
tot snel
liefs je broertje ;) -
16 Juli 2012 - 09:42
Simone:
Wat zijn kinderen toch bijzondere wezens, zo eerlijk, zo open.....via hun zal je inderdaad het meeste zien van de verschillen in de omgang met mensen en dieren tussen verschillende culturen...
Erg aangrijpend en mooi verhaal, knap dat je het zo kan verwoorden! Kusje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
